Patronem naszej szkoły jest Bolesław Chrobry – najstarszy syn Mieszka I i księżniczki czeskiej Dobrawy, pierwszy król Polski, koronowany w 1025r.
Bolesław Chrobry kilkakrotnie wstępował w związki małżeńskie – w 984r. poślubił córkę margrabiego Miśni, odesłał ją jednak niebawem i w 986r poślubił Węgierkę (nieznaną z imienia), matkę Bezpryma, którą także rychło porzucił i w 987r. pojął za żonę Emnildę, córkę księcia Dobromira, matkę Mieszka II. Poprzez te związki małżeńskie starał się o zdobycie wpływów wśród sąsiadów Polski.
W 992r. po śmierci ojca, Mieszka I, Bolesław przejął władzę, a jego pierwsze działania zdążały w kierunku wyeliminowania swych wrogów. Wypędził z kraju macochę Odę i trzech swych przyrodnich braci. Przywrócił jedność państwa i centralne, samodzielne kierowanie nim.
W 997r. zorganizował wyprawę misyjną czeskiego biskupa Wojciecha na ziemie Prusów. Kiedy biskup został zamordowany, jego męczeńską śmierć z rąk Prus oraz kanonizowanie go w 999r, Bolesław wykorzystał do podniesienia znaczenia państwa polskiego.
W 999r. również uzyskał zgodę papieża Sylwestra II na utworzenie arcybiskupstwa w Gnieźnie oraz biskupstw w Kołobrzegu, Wrocławiu i Krakowie.
W 1000r. podejmował w Gnieźnie cesarza niemieckiego Ottona III. Na zjeździe gnieźnieńskim uzyskał potwierdzenie niezależności Polski, zgodę cesarza na utworzenie arcybiskupstwa w Gnieźnie oraz symboliczną koronację.
Od 1000 roku Bolesław skutecznie reorganizował Kościół i utrzymywał przyjazne stosunki z cesarzem niemieckim. Sprowadził z Włoch pierwszych zakonników, tzw. Pięciu Braci Polskich.
Po śmierci Ottona III (1002r.) władzę w Niemczech przejął Henryk II, który był niechętny Polsce. Bolesław Chrobry rozszerzył władzę na Czechy i Morawy oraz zajął Łużyce, Milsko i Miśnię. Stało się to przyczyną prowadzonych, z przerwami od 1002r. do 1018r, wojen niemieckich z Henrykiem II, które zakończono pokojem w Budziszynie.
W traktacie pokojowym cesarz niemiecki uznał suwerenność Polski wraz z Milskiem i Łużycami. Przypieczętowaniem pokoju było małżeństwo Bolesława z Odą, córką margrabiego miśnieńskiego Ekkeharda.
W tym samym roku, w związku ze sporami dynastycznymi między synami księcia kijowskiego Włodzimierza, Bolesław Chrobry podjął zbrojną wyprawę na Kijów, w wyniku której przyłączył do Polski Grody Czerwieńskie.
Wykorzystując pomyślną dla swych planów koronacyjnych sytuację po śmierci cesarza Henryka II, Bolesław Chrobry koronował się w 1025r. w Gnieźnie na króla Polski, umacniając tym samym międzynarodowy autorytet Polski.
Swym następcą uczynił młodszego syna, Mieszka II. Zmarł w 1025 roku i został pochowany w Gnieźnie. Potomni nadali twórcy potęgi państwa polskiego przydomek Chrobry.